Zandvaren, hard werken tegen een karige beloning. Maar het kon slechter. Hier wordt al gelost met een zelflosser en dat was heel wat beter dan een schip leeg maken met de schep en kruiwagen. Al kreeg je van het achter de bak lopen ook wel spierballen en een kromme rug...
Eerst het zand in het schip en vervolgens als de wiedeweerga naar de losplek om daar de lading opnieuw op de schop te nemen...
Skûtsjes in Balk. Waarschijnlijk betreft het hier de plaatselijke turfschipper. Aan de wal staat de handkar waarmee de turf werd uitgevent.
Ook naast dit skûtsje, dat omstreeks 1963 in Bolsward ligt afgemeerd, zien we twee bakfietsen aan de wal. Waarschijnlijk wordt het scheepje niet meer door een schipper maar door een rondtrekkende koopman bewoond. Die stroopten 's zomers de dorpen af en kochten oud-ijzer, lorren, dierenvellen en oud papier op. Dat werd opgeslagen in het schip en verkocht wanneer de prijzen gunstig waren. Achter het schip ligt een opdrukker en onder het helmhout een watervaatje...
In de tijd van de 'silerij' was vaak het hele gezin aan boord en stak iedereen de handen uit de mouwen en werd er meestal fel gezeild want elke meter die de wind je verder blies scheelde in het trekken wanneer de natuurlijke voorstuwingsbron er de brui aan gaf en je in windstilte verzeilde. Dit scheepje is van het Tjûkemar gekomen en passeert hier de 'draai' van Echtenerbrug. De vrouw staat aan het helmhout en de schipper kijkt vanaf de opdrukker, nog even en hij kan weer 'volaan vooruit...'
Een met turf geladen tjalk stevent aan op de brug van Galamadammen. Waarschijnlijk is het schip onderweg naar Holland om het 'bruine goud' daar af te leveren. Vanaf Staveren gaat het over de Zuiderzee naar de Hollandse wal. De reis over het Heegermeer zal de nodige uren hebben gekost. De vleugels in de masten hangen er maar futloos bij en laten zien dat het geen optimaal zeilweer is.
De zeilen gestreken. Veel oudere schippers bleven nog lang aan boord wonen. Vanaf 1 januari 1957 ontving een gehuwde man Fl. 1404,- AOW per jaar, wat hij tekort kwam moest uit de oude sok komen. Maar de meesten hielden hun schip nog een poosje vaarklaar zodat ze nog eens een reisje konden doen. Als dat ook niet meer ging of wanneer de schipper overleed kon een casco van zo'n skûtsje altijd nog dienen als woonark. In het gunstigste geval werd er een potkast op het schip gebouwd waarvan het casco niet zoveel te lijden had. Vanonder die woonarkjes zijn later heel wat mooie wedstrijdskûtsjes tevoorschijn gekomen!
)
