Hallo Hessel,Ja naar dat soort dingen ben ik naar opzoek en ook
in welke landen het vaak gebeurt. maar ook wat voor
eissen stellen ze er voor in "rijke" landen.
Ik dacht dat het alleen maar in arme landen gebeurden.
maar die punten die jij net zei die wil ik ook graag info
over hebben.
Schepen slopen is zeer arbeidsintensief en dus doe je dat bij voorkeur ergens waar veel mensen beschikbaar zijn en de lonen laag. De dagprijs van een sloopschip wordt bepaald door de prijzen van het staal op de wereldmarkt. Daarnaast is de prijs - per ton lightweight, het cijfer dat je helemaal onderaan de schaal van waterverplaatsing vindt - afhankelijk van het type schip en de conditie waarin het verkeert. That's it. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, zit er geen of vrijwel geen handel in machine-onderdelen, elektronica en dat soort zaken. Het is staal en verder niks.
In de tachtiger jaren hebben wij - ik en nog een paar jongens van de gestampte pot en onrust in de kont - meer dan dertig tankers naar Kaohsiung, Taiwan gebracht. Daarvan heb ik er twee zelf gevaren, bij de anderen deed ik het inspecteren van schepen die op de markt waren en vervolgens het overige voetenwerk: de leiding van het reactiveren van soms lang opgelegde schepen en de verdere organissatie, verzekeren, bunkeren, Suezkanaal regelen, kortom: zorgen dat het ding uiteindelijk naar zee ging en soms aan de andere kant, in Kaohsiung, weer opvangen.
De schepen waar ik bij betrokken was, kun je hier zien: https://capthor.squarespace.com/display/ ... ryId=27590
Het is nog niet helemaal compleet en er komt nog wat meer tekst bij, maar dat waren wel de voornaamste.
In Taiwan waren in die tijd ruim vijftig sloopwerven, allemaal op een rij. Ook daarvan ga ik nog wat foto's plaatsen. Dat was een bedrijf dat je moest hebben gezien voordat je aan dat werk begon en dat had ik dan ook gedaan. De gemiddelde VLCC van zo'n 250.000 dwt werd daar in 28 dagen tot nul gereduceerd. Niet verwerkt tot scheermesjes, zoals vaak schertsend wordt gezegd, maar uitsluitend tot constructiestaal van zeer hoge kwaliteit dat Taiwan voor het grootste deel zelf gebruikte tijdens de explosieve economische groei van dat land. Toen de welvaart steeg en de milieueisen ook in Taiwan steeds strenger werden, plus nog het feit dat de Taiwanezen de beurshandel ontdekten en merkten dat daar meer en ook sneller geld te verdienen was dan in dat smerige slopen, was het in een keer afgelopen.
Taiwan wilde alleen tankers hebben omdat die het beste staal hadden en het eenvoudigst te slopen waren. Daarnaast wilden ze nog wel eens een oorlogsschip kopen vanwege de non-ferro, maar eigenlijk was dat te veel werk, net als gascarriers. Ik heb twee keer een gascarrier voor ze geïnspecteerd maar die hadden veel te veel isolatie naar hun zin en ook dat was dan weer te arbeidsintensief.
Taiwan was - of beschouwde zich - in die tijd nog als zijnde in oorlog met Mainland China en misschien is dat nog wel zo, dat weet ik niet. Daardoor was de import van elektronica zoals radar- en radioapparatuur verboden. Direct na aankomst Kaohsiung kwamen er een stuk of wat kerels met voorhamers aan boord en die ramden al dat spul in verrassend korte tijd volledig in elkaar. Dit om te voorkomen dat er toch nog iemand mee aan de haal ging. Kompassen en al dat soort spul vond je later terug in de winkels van Kaohsiung. In veel dorpen draaiden generatoren van schepen voor de stroomvoorziening. Hele kombuizen vond je terug in restaurants. We werden een keer door onze kopers meegenomen naar een enorme danstent, echt heel groot. Zo'n ouderwetse waar je kaartjes kocht om te dansen. Je zocht een dame uit en gaf haar dan een kaartje waarna zij na afloop van de avond haar geld kon gaan halen. Zeer genoeglijk. Daarbij dronken wij zeer dure Franse cognac uit bierglazen. Maar die hele danstent was oorspronkelijk de balzaal van een oud passagiersschip geweest, compleet met gebrandschilderde ramen, fraai betimmerde wanden en wandschilderingen. Onze koper - wij brachten hem veel schepen - was een multimiljonair, maar dit was zijn favoriete vermaak. Nadat we uitgedanst en volgezopen waren, werden we in zijn Rolls Royce - met chauffeur - naar ons hotel gereden. Tenzij de avond nog meer voor ons in petto had...
Hij had verschillende walserijen voor dat constructiestaal, een kabelfabriek en fabriek waar koperdraad en koperen platen werden gemaakt. Wij rekenden onze bemanning altijd af in Hong Kong en daar had hij ook een kantoor waar ik dan geld ging halen voor mensen die liever cash hadden dan een cheque. Een kantoor van slechts twee kamers plus een pantry. Prachtig uitzicht over de haven. Daar zat een meneer die niets anders deed dan naar mooie muziek luisteren en fraaie aquarellen maken, terwijl zijn nog fraaiere assistente niets anders deed dan geld van het ene eind van de wereld naar het andere sturen. Een soort doorgeefluik was dat. Het was wel een officiëel bedrijf, ook een fabriek van koperdraad, als ik me goed herinner. Of kabels, dat kan ook. Iets van Sun Cable of zo. Nou, ze konden er nog geen paperclip krombuigen!
Ach, those were the days, my friend...
Bangladesh en India hebben die handel nu overgenomen en China ook. De prijs van het staal is hoog omdat datzelfde China met zijn honger naar ruwe grondstoffen alles koopt wat er te krijgen is. Maar slopen is dus alleen rendabel in een lagelonenland waar ze het met het milieu niet al te nauw nemen of zich er gewoon geen flikker van aantrekken.
Turkije sloopt ook, maar hoe dat daar gaat, daar heb ik geen idee van. Ik heb hier een paar foto's gezien van Elefsis, hier vlabij Piraeus. Daar was ik vroeger kind aan huis, in de tijd toen het er echt stampvol lag. Ook dat moest je hebben gezien. Wij hebben er nooit iets weggehaald en ik inspecteerde daar dan ook uitsluitend op verzoek van anderen.
Maar dat de Grieken daar nooit een sloopbedrijf zijn begonnen, komt alleen doordat er geen handel in zat door de lonen hier en de milieu-eisen. Ze hadden de schepen zo bij de hand liggen, maar toch is er nooit iets van gekomen.
Hoe het met de mileuvriendelijke sloop in de Eemshaven zit, weet ik niet, maar ik denk niet dat iemand mij ervan zal kunnen overtuigen dat dit rendabel kan gebeuren. Natuurlijk moet er iets gebeuren aan die verpestende en mensonterende toestand daar in India en Bangladeh, maar hoe...? Ik zou het niet weten. Daarbij vergeleken was Kaohsiung een paradijs. Schoon en efficiënt, want zo zwaar werd het milieu daar niet belast. Dat was, zoals ik zei, ook niet de voornaamste reden dat ze stopten; het was puur een centenkwestie.
Slopen zoals dat zou moeten, kan alleen als we met z'n allen bereid zijn daarvoor uit de belastingpot te betalen. Een milieutoeslag bovenop de prijs van een schip zoals je die in Nederland op allerlei zaken zoals koelkasten en televisies betaalt, kun je in de scheepvaart gevoeglijk vergeten. Dan bouwen ze eenvoudig ergens waar ze dat niet hoeven te betalen en als reders op een andere manier worden gedwongen om geld toe te leggen op de sloop van hun schip, vinden ze wel andere wegen om daar onderuit te komen.
Hessel, ik hoop dat je hier iets aan hebt. Wil je details weten over inspecteren, de beslissing eigen kracht of slepen of het reactiveren, dan vraag je maar.
Groeten,
Theo Horsten