Leo, meesterlijk!! Zowel de vondst bij Shipfinder als de uitleg die jij er aan geeft. Prachtig!
En dan zie je hoe dicht de lach en de traan bij elkaar liggen, ook op dit forum.
Ik wilde namelijk reageren op de foto van Eric die ik geisterenavond laat nog zag, met het bijschrift:
Voor het gemeentehuis een monument ter ere van de gevallen dorpsgenoten in de wereldoorlogen.
Die monumenten zijn een onderdeel van mijn jeugdherinneringen aan de dorpen langs de Maas in Wallonië waar wij voeren. Elk dorp en in bijna elke kerk vindt je deze gedenkplaatsen. Ik moet bekennen dat wij en ook mijn ouders in die jaren niet begrepen dat die monumenten (zo lang na dato) nog zo gekoesterd werden.
Ik was de veertig al ruim gepasseerd toen ik een bezoek bracht aan het Ossuarium (knekelhuis) van Douaumont bij Verdun.
Daar zag ik eerst een bijna onafzichtelijke begraafplaats met VIJFTIEN-duizend graven. En met dat beeld voor ogen betrad ik het Ossuarium. Gebouwd op een heuvel, waarin de resten van minstens HONDERD-DERTIG-duizend niet geidentificeerde soldaten rusten. Wanneer je in dit meer dan 130 meter lange gebouw staat waan je je in een kerk. Maar het enige dat je ziet zijn de namen van de vermisten die in wanden en het plafond zijn gebeiteld.
Heel langzaam slenterend door dit gebouw, ben ik met m’n ogen langs de namen die ik passeerde gevlogen. Toen ik dacht ongeveer halverwege te zijn, heb ik eens gekeken naar de afstand die ik had afgelegd, Dat was nog geen twintig meter! Maar ik had al zoveel familienamen gezien dat ik toen op dat moment en op die plaats besefte dat er geen familie in Frankrijk en Belgie te vinden zal zijn die niet een opa, vader, man, broer, neef, verloofde, zoon of kleinzoon heeft verloren tijdens deze gruwelijke oorlog. En ongetwijfeld is dat ook het geval in Duitsland.
En dat dit verlies nog generaties lang wordt gevoeld en zijn invloed heeft op de mensen die het raakt weet ik maar al te goed. Ik heb nooit een moeder gemist, maar dat de vrouw die mij het leven schonk verongelukte toen ik 18 maanden oud was en haar dus nooit heb kunnen spreken is een gemis dat ik mijn hele leven meedraag. En, hoewel volkomen onbewust, zal ik door dit gemis een andere man en vader zijn geworden dan ik had kunnen zijn.
En waar dit gevoel bij mij heel individueel is, is het oorlogstrauma een gebeurtenis die dus door hele gemeenschappen en generaties is/wordt gevoeld. De laatste mensen die door deze oorlog nooit hun vader hebben gekend, zijn nu hoogbejaard. Maar er volgt een hele generatie die hierdoor nooit een grootvader heeft gekend. Dat gemis, wordt gevoeld tot op de dag van vandaag.
M’n halve leven heb ik me dat nooit gerealiseerd, maar sinds “DOUAUMONT” zijn mijn gedachten zodra ik een dergelijk monument zie bij die realiteit.
Eric, bedankt dat je in je Vliegende Vaart, ook aandacht hebt geschonken aan dit monument.
https://www.google.nl/search?q=ossuariu ... 5772162946