OP ZOEK NAAR VERHALEN DIE HAAST NOOIT MEER VERTELD WORDEN.
VERHALEN OVER SMOKKEL, FRAUDE & ANDERE ZAKEN DIE HET DAGLICHT NIET ECHT KONDEN VERDRAGEN
Ik ben opgegroeid in een tijd dat er aan boord nog geen marifoon, radar, bochtaanwijzer of televisie aanwezig was. Wat ik me herinner van die tijd waren de verhalen. Ik ben een typisch voorbeeld van kleine potjes hebben grote oren. Daarom behoorde ik ook in de zestiger jaren tot het langharige tuig. Dan zag je m’n oren tenminste niet.
Tijdens familiebijeenkomsten hoorde je veel verhalen. Als er geen werk was of er was ergens een stremming dan werd er veel gebuurt. Eerst ging het dan over de vracht. Je wilde weten wat een ander gevangen had voor ongeveer hetzelfde werk. Soms ging er een pakket open en gingen de borreltjes rond. Dan kwamen de echte verhalen. Spannende verhalen, maar ook sterke verhalen.
Laat ik een voorbeeld geven naar wat voor verhalen ik op zoek ben.
In de dertiger jaren voer mijn vader met zijn twee broers op motorschip Atalanta. Met drie broers op een schip gaf het de vraag: Wie is de schipper? Bas (1903) was de oudste, daarna volgde Klaas (1906) en mijn vader Lies (1910) was de jongste. De taken waren verdeeld: Bas deed de motor, Klaas ging naar de beurs en Lies was duvelstoejager. Klaas vond omdat hij het beurswerk deed zich de belangrijkste en verklaarde zich tot schipper. Nu deed zich het volgende voor. Mijn grootvader die in Bergen op Zoom sinds 1934 aan de wal woonde liet zijn zoons tegen een zakgeld met het schip varen. Hij bezat een revolver en die was aan boord gebleven. Nu was het zo dat die niet verstopt was, het ding lag gewoon in een kast. Tijdens een controle kwam dat verboden wapen te voorschijn. De vraag van de opsporingbeambten was: “Wie is de schipper?” Bas en mijn vader wezen meteen naar hun broer Klaas. Hij was de pineut en moest later in Middelburg voor de rechter komen. Het bleef bij een geldboete.
Een ander voorbeeld.
Bij een familielid, ik laat even in het midden wie dat was, werd er een nieuwe roef geplaatst. Ik ging eens kijken hoe de zaken er voor stonden en zag dat ze nog bezig waren om de betimmering van de oude roef weg te halen. Ineens zag ik iets, een zwart rond plat ding, het bleek een munt te zijn. Om precies te zijn, na het schoonmaken, bleek het een zilveren vijf Markstuk te zijn. Ik mocht het hebben en ik vroeg hoe dat daar achter de betimmering kon komen. Goed om een lang verhaal kort te maken: het ging om smokkel.
Nog een voorbeeld.
Toen ik mijn eigen vader vroeg of hij ook wel eens Marken gesmokkeld had kreeg ik het volgende verhaal te horen. Op weg met de Attacus naar Duitsland schoot hem te binnen dat hij nog zilveren Marken moest verstoppen. Er was haast bij, hij was al onderweg naar Emmerik. De koolteerpot leek hem wel een goed idee. Dan vis ik ze er in Duitsland wel uit. Dat heeft liters benzine en tijd gekost om het zilver weer zuiver te krijgen.
Nu ben ik niet op zoek naar verhalen die op internet te vinden zijn. Die kan iedereen vinden.
Maar persoonlijke verhalen met of zonder de echte namen er bij zijn welkom. Ik denk wel dat het belangrijk is dat het oude verhalen zijn. Het begane feit, of het nu voor de rechter is gekomen of niet, moet verjaard zijn. Het moeten echt verhalen zijn uit de eigen familie. Anders lopen we het risico dat er mensen zijn die het verhaal liever niet (meer) willen horen. Ik wil voorkomen dat dit onderwerp een roddelrubriek wordt.
Vooruit, nog een voorbeeld:
Wie kan vertellen hoe het in zijn werk ging om bijvoorbeeld tijdens het lossen het ballastwater uit te pompen.
Kon er met een verzegelde lading gesjoemeld worden?
Groeten van K.T.
Smokkel, fraude en andere zaken.
Re: SMOKKEL, FRAUDE & ANDERE ZAKEN
Kees.
Met verzegelde lading kon wel gesjoemeld worden.
Er werd inventief te werk gegaan, de houten luikenkap werd verzegeld omdat aan het ondereinde in het midden van het luik een soort bout ging, waar een zegeldraad door ging.
Toen we al enige jaren aan de wal woonden vond ik in de schuur een "raar" exemplaar van een soort slot schroef, mijn vader vertelde dat hij in de oorlog door een smid een verzegelbout had laten maken welke uit twee delen bestond, het bovenstuk was hol en inwendig van schroefdraad voorzien, het onderstuk was over een 1,5 cm wat dunner gemaakt en ook van schroefdraad voorzien, in elkander geschroefd had die bout een normaal uiterlijk en over de gehele lengte dezelfde dikte, het randje waaraan je net kon zien dat de bout tweedelig was had pa wel zo uitgekiend dat dat precies midden in het hout van het luik zat, dus nooit te zien.
Volgens vader heeft hij zo in de oorlog wanneer er voedsel geladen was in nachtelijke uren heel veel keren het luik gelicht en hongerende mensen in Rotterdam en den Haag voedsel gegeven, waarbij hij wel uit moest kijken dat hij niet te veel weg gaf, want als de bezetters merkten dat er te veel ontbrak aan de lading dan zou vader echt een probleem gehad hebben.
Op veel schepen was in het kombuis de wand betegeld met tegeltjes welke in het midden doormiddel van een schroef aan de houten wand of rachels bevestigd waren achter dergelijke tegeltjes kon je mooi "reichsmarken" smokkelen.
Er waren zelfs schippers welke de middenbolder achterop afschroefbaar gemaakt hadden , daar kon heel mooi koffie in naar Duitsland.
Op een eetbare olie tanker had men eens een flinke voorraad shag en sigaretten in de uitlaat van de lading verwarmingsketel gedaan, na het inklarings ritueel in Emmerich en men uit het zicht van de zwarte bende was werd het tijd om de lading temperatuur wat op te piepen omdat anders de spijsolie te dik en moeilijk verpompbaar was, toen de stoomketel even aan was vond men wel dat deze erg ROOKTE
, de ketel rookte letterlijk ZWARE van de weduwe 
Zo waren er ook verrassingen, de Vestland was de voormalige Harpen 105, op een dag kregen ze controle, bleek dat een van de controlerende ambtenaren ooit als stuurman op de Harpen 105 gevaren had, hij wist tot in de finesses te vertellen waar men "etwas verstekken konnte" en hoe de vloer van de roef gekoeld kon worden omdat het wel eens warm kon worden als die 2 maal 500pk langzaamlopers aan het werk waren.
Gelukkig hadden ze niets te verbergen die reis.
Gr. Arie
Met verzegelde lading kon wel gesjoemeld worden.
Er werd inventief te werk gegaan, de houten luikenkap werd verzegeld omdat aan het ondereinde in het midden van het luik een soort bout ging, waar een zegeldraad door ging.
Toen we al enige jaren aan de wal woonden vond ik in de schuur een "raar" exemplaar van een soort slot schroef, mijn vader vertelde dat hij in de oorlog door een smid een verzegelbout had laten maken welke uit twee delen bestond, het bovenstuk was hol en inwendig van schroefdraad voorzien, het onderstuk was over een 1,5 cm wat dunner gemaakt en ook van schroefdraad voorzien, in elkander geschroefd had die bout een normaal uiterlijk en over de gehele lengte dezelfde dikte, het randje waaraan je net kon zien dat de bout tweedelig was had pa wel zo uitgekiend dat dat precies midden in het hout van het luik zat, dus nooit te zien.
Volgens vader heeft hij zo in de oorlog wanneer er voedsel geladen was in nachtelijke uren heel veel keren het luik gelicht en hongerende mensen in Rotterdam en den Haag voedsel gegeven, waarbij hij wel uit moest kijken dat hij niet te veel weg gaf, want als de bezetters merkten dat er te veel ontbrak aan de lading dan zou vader echt een probleem gehad hebben.
Op veel schepen was in het kombuis de wand betegeld met tegeltjes welke in het midden doormiddel van een schroef aan de houten wand of rachels bevestigd waren achter dergelijke tegeltjes kon je mooi "reichsmarken" smokkelen.
Er waren zelfs schippers welke de middenbolder achterop afschroefbaar gemaakt hadden , daar kon heel mooi koffie in naar Duitsland.
Op een eetbare olie tanker had men eens een flinke voorraad shag en sigaretten in de uitlaat van de lading verwarmingsketel gedaan, na het inklarings ritueel in Emmerich en men uit het zicht van de zwarte bende was werd het tijd om de lading temperatuur wat op te piepen omdat anders de spijsolie te dik en moeilijk verpompbaar was, toen de stoomketel even aan was vond men wel dat deze erg ROOKTE
, de ketel rookte letterlijk ZWARE van de weduwe Zo waren er ook verrassingen, de Vestland was de voormalige Harpen 105, op een dag kregen ze controle, bleek dat een van de controlerende ambtenaren ooit als stuurman op de Harpen 105 gevaren had, hij wist tot in de finesses te vertellen waar men "etwas verstekken konnte" en hoe de vloer van de roef gekoeld kon worden omdat het wel eens warm kon worden als die 2 maal 500pk langzaamlopers aan het werk waren.
Gelukkig hadden ze niets te verbergen die reis.
Gr. Arie
Hou de vaart er in.
-
Gert Schouwstra
- Berichten: 4589
- Lid geworden op: 28 okt 2006 21:24
- Locatie: Sneek
- Contacteer:
Re: SMOKKEL, FRAUDE & ANDERE ZAKEN
Mijn vader heeft het volgende verhaal opgetekend. Het speelt in de zomer van 1969:
De volgende morgen moesten we in Thionvile weer 475 ton tarwe laden naar Leiden. Dat kwam uit treinwagons, die dieper uit Frankrijk kwamen. Wij moesten met deze lading naar Leiden. Nu was het zo, als je Nederland uitging, mocht je belastingvrij een pakket meenemen. Je kon dat in Lobith aan boord laten komen door de pakkettenboot, maar je kon dat ook tijdens het laden in Rotterdam of Dordrecht aan boord laten komen. In ieder geval mocht de douaneversluiting (het loodje)er niet eerder af, dan na grensoverschrijding. Ook bij de grensoverschrijding bij binnenkomst moest als er teveel belastingvrije artikelen aan boord waren, deze weer versloten worden. Daarom werden die meestal niet opgegeven. Als er dan nacontrole kwam en men vond iets, dan kreeg je een flinke boete.
Om dat te voorkomen had ik een fles drank in de tarwe verborgen. In Leiden moesten we enige dagen wachten bij de meelfabriek. Maar er was genoeg werk aan het schip te doen en het was mooi weer, dus dat kwam goed uit. Elke middag om een uur of vier ging ik naar de bakkerij in de fabriek en dan kreeg ik een groot bruin brood. Daar moest je dan f. 1- voor betalen. Enfin, op zekere dag begint men de tarwe te lossen. Tijdens het lossen sta ik op de uitkijk, want er staan twee zuigbuizen in het ruim de tarwe weg te zuigen en zodra de fles met drank zichtbaar wordt, moet ik in het ruim springen om hem te grijpen. Anders neemt de werknemer van de meelfabriek hem of die fles gaat de zuigbuis in en dan slaat hij kapot. Maar er was nog steeds niets te zien. Er zou van 12.00 tot 12.30 uur middagpauze gehouden worden. Ik stelde de beide mensen die de knoppen van de zuiger bedienden voor, dat het lossen niet gestaakt zou worden, maar dat mijn vrouw en ik de twee pijpen zouden bedienen. Dat was Okè, en ik met die pijp heen en weer zoeken om de fles drank te vinden. Eindelijk kwam dat ding langzaam onder het gangboord weg waggelen. Ik gauw de zuigpijp in een andere hoek gezet, in het ruim gesprongen, en toen had ik mijn dierbare fles drank terug. Tijdens het varen was(door het schudden en trillen van het schip, veroorzaakt door de motor) de fles steeds dieper in de lading weggezakt. Wat een geluk dat we hem toch nog vonden. Dit is weer zoiets, wat je altijd bijblijft.
We kregen eens nacontrole toen we de grens in Emmerich gepasseerd waren. Een Duitse Zollboot kwamen we tegen. Meestal als ze dan achter het schip opdraaien, weet je: nacontrole. Alleen de tabak en drank zijn de belangrijke artikelen. (Omdat daar veel accijnzen op staan. )Tabak of sigaretten hadden we niet, dus moest alleen de drank getoond worden. Flessen met restanten kwamen op de tafel. We wisten dat we teveel hadden, maar het waren allemaal aangebroken flessen, dus dat viel wel mee. Plotseling ziet die douaneman een fles met Duitse tekst er op. Hij bekijkt de fles, leest aandachtig wat er op staat, wordt erg boos en zegt dat het verboden is om deze fles wodka aan boord te hebben. Hij zou het nu door de vingers zien, maar een volgende keer, kon het ons een hoge boete kosten. Wat was het geval? Op de fles die Ostdeutsche wodka bevatte stond dat het alleen gekocht mocht worden door zeelui die de “Hochsee" bevoeren. Het was dus accijnsvrije drank. Daar hadden wij nog niet bij stil gestaan. We herinnerden ons toen, dat wij op een communistische DDR. zeeboot hadden gelost lossen. Bijna heel de bemanning bood van alles aan om tegen betaling dingen te kopen. Omdat wij wel eens wilden weten hoe hun drank smaakte heb ik een fles gekocht. Omdat ze waardeloos geld in handen kregen, konden ze in Antwerpen niet de wal op om wat te kopen. Doordat wij met westers geld(Guldens, Franken. ) betaalden kregen ze geld in handen om de stad in te gaan. Het is soms een rare wereld. We lagen eens op een boot te lossen en tot mijn grote verbazing, bedelde de Egyptische bemanning om oude schoenen. Wij eens in de kasten gekeken en ja hoor; we hadden nog twee paar liggen. Die dus maar weggegeven.
Als je trouwens via de Duits-Franse grens kwam , moest er voor de Franse douane een inventarislijst opgemaakt worden. Daar moest van alles op staan. Hoeveel staaldraad aan boord was. Ook het aantal boeken, hoeveel langspeelplaten er waren. Hoeveel geld je aan boord had, enz. Alleen als men je snapte, was er nog niet veel aan de hand. Want een paar geldbriefjes of een glas wijn deed de hele misdaad vergeten.
De volgende morgen moesten we in Thionvile weer 475 ton tarwe laden naar Leiden. Dat kwam uit treinwagons, die dieper uit Frankrijk kwamen. Wij moesten met deze lading naar Leiden. Nu was het zo, als je Nederland uitging, mocht je belastingvrij een pakket meenemen. Je kon dat in Lobith aan boord laten komen door de pakkettenboot, maar je kon dat ook tijdens het laden in Rotterdam of Dordrecht aan boord laten komen. In ieder geval mocht de douaneversluiting (het loodje)er niet eerder af, dan na grensoverschrijding. Ook bij de grensoverschrijding bij binnenkomst moest als er teveel belastingvrije artikelen aan boord waren, deze weer versloten worden. Daarom werden die meestal niet opgegeven. Als er dan nacontrole kwam en men vond iets, dan kreeg je een flinke boete.
Om dat te voorkomen had ik een fles drank in de tarwe verborgen. In Leiden moesten we enige dagen wachten bij de meelfabriek. Maar er was genoeg werk aan het schip te doen en het was mooi weer, dus dat kwam goed uit. Elke middag om een uur of vier ging ik naar de bakkerij in de fabriek en dan kreeg ik een groot bruin brood. Daar moest je dan f. 1- voor betalen. Enfin, op zekere dag begint men de tarwe te lossen. Tijdens het lossen sta ik op de uitkijk, want er staan twee zuigbuizen in het ruim de tarwe weg te zuigen en zodra de fles met drank zichtbaar wordt, moet ik in het ruim springen om hem te grijpen. Anders neemt de werknemer van de meelfabriek hem of die fles gaat de zuigbuis in en dan slaat hij kapot. Maar er was nog steeds niets te zien. Er zou van 12.00 tot 12.30 uur middagpauze gehouden worden. Ik stelde de beide mensen die de knoppen van de zuiger bedienden voor, dat het lossen niet gestaakt zou worden, maar dat mijn vrouw en ik de twee pijpen zouden bedienen. Dat was Okè, en ik met die pijp heen en weer zoeken om de fles drank te vinden. Eindelijk kwam dat ding langzaam onder het gangboord weg waggelen. Ik gauw de zuigpijp in een andere hoek gezet, in het ruim gesprongen, en toen had ik mijn dierbare fles drank terug. Tijdens het varen was(door het schudden en trillen van het schip, veroorzaakt door de motor) de fles steeds dieper in de lading weggezakt. Wat een geluk dat we hem toch nog vonden. Dit is weer zoiets, wat je altijd bijblijft.
We kregen eens nacontrole toen we de grens in Emmerich gepasseerd waren. Een Duitse Zollboot kwamen we tegen. Meestal als ze dan achter het schip opdraaien, weet je: nacontrole. Alleen de tabak en drank zijn de belangrijke artikelen. (Omdat daar veel accijnzen op staan. )Tabak of sigaretten hadden we niet, dus moest alleen de drank getoond worden. Flessen met restanten kwamen op de tafel. We wisten dat we teveel hadden, maar het waren allemaal aangebroken flessen, dus dat viel wel mee. Plotseling ziet die douaneman een fles met Duitse tekst er op. Hij bekijkt de fles, leest aandachtig wat er op staat, wordt erg boos en zegt dat het verboden is om deze fles wodka aan boord te hebben. Hij zou het nu door de vingers zien, maar een volgende keer, kon het ons een hoge boete kosten. Wat was het geval? Op de fles die Ostdeutsche wodka bevatte stond dat het alleen gekocht mocht worden door zeelui die de “Hochsee" bevoeren. Het was dus accijnsvrije drank. Daar hadden wij nog niet bij stil gestaan. We herinnerden ons toen, dat wij op een communistische DDR. zeeboot hadden gelost lossen. Bijna heel de bemanning bood van alles aan om tegen betaling dingen te kopen. Omdat wij wel eens wilden weten hoe hun drank smaakte heb ik een fles gekocht. Omdat ze waardeloos geld in handen kregen, konden ze in Antwerpen niet de wal op om wat te kopen. Doordat wij met westers geld(Guldens, Franken. ) betaalden kregen ze geld in handen om de stad in te gaan. Het is soms een rare wereld. We lagen eens op een boot te lossen en tot mijn grote verbazing, bedelde de Egyptische bemanning om oude schoenen. Wij eens in de kasten gekeken en ja hoor; we hadden nog twee paar liggen. Die dus maar weggegeven.
Als je trouwens via de Duits-Franse grens kwam , moest er voor de Franse douane een inventarislijst opgemaakt worden. Daar moest van alles op staan. Hoeveel staaldraad aan boord was. Ook het aantal boeken, hoeveel langspeelplaten er waren. Hoeveel geld je aan boord had, enz. Alleen als men je snapte, was er nog niet veel aan de hand. Want een paar geldbriefjes of een glas wijn deed de hele misdaad vergeten.
Gert
- Varen is leven. -
Op mijn website https://aa-planadvies.nl/ vind je alles over mijn bedrijf.
- Varen is leven. -
Op mijn website https://aa-planadvies.nl/ vind je alles over mijn bedrijf.
Re: SMOKKEL, FRAUDE & ANDERE ZAKEN
Juist zo, om zulke verhalen gaat het. Bedankt!
In de Tweede Wereldoorlog was olie een probleem. Hoe kon je olie achterhouden zonder op te vallen?
Mijn vader had er iets op gevonden. De peilbuis werd van onder dichtgemaakt. Er werd ongeveer 10 cm olie in gezet. Het peilglas werd eveneens dichtgemaakt en ook daar was af te lezen dat er 10 cm. olie in stond. Bij oppervlakkige controle kon het er mee door. Maar je moest niet gaan kloppen om te horen of de tank leeg was.
Groet K.T.
In de Tweede Wereldoorlog was olie een probleem. Hoe kon je olie achterhouden zonder op te vallen?
Mijn vader had er iets op gevonden. De peilbuis werd van onder dichtgemaakt. Er werd ongeveer 10 cm olie in gezet. Het peilglas werd eveneens dichtgemaakt en ook daar was af te lezen dat er 10 cm. olie in stond. Bij oppervlakkige controle kon het er mee door. Maar je moest niet gaan kloppen om te horen of de tank leeg was.
Groet K.T.
-
velasquez
Re: SMOKKEL, FRAUDE & ANDERE ZAKEN
Door de EU valt er niet meer te smokkelen zeker binnen Schengen gebied.
Maar najaar `73 opvarig nacontrole en ja dom maar had in Dordrecht even 5 pakjes zware van Nelle gekocht en lagen in het zicht dus de lul 60 mark boete.
Nu wist ik wel van vroeger dat als je eenmaal controle had gehad dan was je verdacht dus de volgende reis net beneden Baerlese brug weer die lieden aan boord maar berend had zich voorbereid.
In de voorpiek lag een draad opgeschoten die flink in de afgedraaide olie en ook uiteraard de wanden en een een bakje olie op de kettingkist dat als je op de draad stapte het omging en een leeg zakje van Nelle op de grond tussen de draad.
Nou mijn droom kwam geheel uit en mijn wraak was zoet.
Want het heerschap zag een pak tabak liggen en daalde kwijlend af naar zijn prooi maar zat binnen enkel seconden geheel onder vieze olie en begreep schijnbaar direct dat het opgezet valletje was en verdween met de staart tussen de benen naar zijn bootje.
Heb nooit meer daar nacontrole gehad.
gr.BB
Maar najaar `73 opvarig nacontrole en ja dom maar had in Dordrecht even 5 pakjes zware van Nelle gekocht en lagen in het zicht dus de lul 60 mark boete.
Nu wist ik wel van vroeger dat als je eenmaal controle had gehad dan was je verdacht dus de volgende reis net beneden Baerlese brug weer die lieden aan boord maar berend had zich voorbereid.
In de voorpiek lag een draad opgeschoten die flink in de afgedraaide olie en ook uiteraard de wanden en een een bakje olie op de kettingkist dat als je op de draad stapte het omging en een leeg zakje van Nelle op de grond tussen de draad.
Nou mijn droom kwam geheel uit en mijn wraak was zoet.
Want het heerschap zag een pak tabak liggen en daalde kwijlend af naar zijn prooi maar zat binnen enkel seconden geheel onder vieze olie en begreep schijnbaar direct dat het opgezet valletje was en verdween met de staart tussen de benen naar zijn bootje.
Heb nooit meer daar nacontrole gehad.
gr.BB
Re: SMOKKEL, FRAUDE & ANDERE ZAKEN
Tja de zwarte bende was niet altijd zo heel moeilijk, in 1975 met de Vlist in de opvaart en nacontrole.
En zoals in een mannen huishouden wel meer voorkwam denk ik hadden we voor in die tijd wat gewaagde lektuur zoals Candy, Rosie en Tum Tum in de lektuurbak liggen.
Helemaal niet meer aan gedacht en jawel de ambtenaar zag deze boekjes.
Ook hij bleek maar een mens te zijn, want hij nam plaats in een fauteuil en ging met glinsterende oogjes de foto's met weinig om het lijf hebbende dames bestuderen en toen hij er nog een schnapsje bij aangeboden kreeg was de controle probleemloos voorbij.
Gr. Arie
En zoals in een mannen huishouden wel meer voorkwam denk ik hadden we voor in die tijd wat gewaagde lektuur zoals Candy, Rosie en Tum Tum in de lektuurbak liggen.
Helemaal niet meer aan gedacht en jawel de ambtenaar zag deze boekjes.
Ook hij bleek maar een mens te zijn, want hij nam plaats in een fauteuil en ging met glinsterende oogjes de foto's met weinig om het lijf hebbende dames bestuderen en toen hij er nog een schnapsje bij aangeboden kreeg was de controle probleemloos voorbij.
Gr. Arie
Hou de vaart er in.
-
Kapitein Spok
- Berichten: 2445
- Lid geworden op: 11 apr 2012 22:31
Re: Smokkel, fraude en andere zaken.
Groenklaren in Lobith, rond 1970.
Plaats van handeling, de stuurhut op mijn ouderlijk schip die een open verbinding had met de woning erachter.
"Schipper dan u bent u nu ingeklaart en willen wij even een nacontrole houden".
Met deze woorden overhandigde de Nederlandse douane ambtenaar de door hem nagekeken en gestempelde papieren aan mijn vader en wenkte twee mannen op de boot die vervolgens ook de stuurhut in kwamen.
Wij waren leeg opgevaren naar Orsoy om kolen te laden voor Baalen Weezel.
Uiteraard hadden we opvarig een pakket genoemen, maar wij hadden nog nooit nacontrole van de Hollanders gehad.
Dit ging fout aflopen, want alles stond nog keurig in de drankkast en daar was dus niets meer aan te redden.
Nu waren vier van de zeven zussen die mijn vader heeft gehad ingetreden in het klooster. Eén daarvan Zr Wendelina, (tante Lies) was een paar maanden met verlof uit de missie en was die reis bij ons aan boord. Op hetgeen ook haar ouderlijk schip was en waarop ze ook geboren was. Haar hobby was het maken van rozenkransen, die dan weer verkocht werden en zo het missiewerk ondersteunden.
Zr Wendelina was wel bij de tijd maar is altijd haar habijt en sluier blijven dragen. Zo ook op deze reis, en terwijl wij in de stuurhut druk waren, zat zij in de kamer op het meest comfortabele plekje rozenkransen te maken.
"De Baas" ging met Pa mee de roef in en de beide anderen gingen een met mijn broer de machinekamer en de ander met mij het vooronder in. Wij konden gerust zijn, daar was niets te vinden, maar dat het "achterop" hommeles zou zijn was onvermijdelijk.
Maar toen er in het vooronder niets gevonden was en wij naar achteren liepen zag ik tot mijn stomme verbazing mijn vader lachend afscheid nemen van de abmbtenaar en zijn beide secondanten stapten ook op de boot en de nacontrole was voorbij.
Wat bleek:
Toen de ambtenaar met de borst vooruit de woonkamer binnen kwam verwachtte hij alles, maar niet een kloosterzuster in vol ornaat die in een hoekje van de kamer op een krukje rozenkransen zat te maken en de man met haar allerliefste glimlach begroette.
Voor de vorm heeft hij hier en dar nog even in een kast gekeken en was zó weg.
En waarom tante Lies op dat ongelukkige krukje zat?
"Ja" zei ze later " ik had al gezien dat jullie in dat kastje de sterke drank bewaarden.
Toen ik hoorde van "nacontrole" dacht ik, oh dan zal het wel geen kwaad kunnen als ik eens breeduit voor dat kastje ga zitten, misschien schrikken ze wel van me".
Ja ja je moet er maar op komen maar het werkte dus wel!
Overins misschien leuk om op dit forum te meldem;
Toen tante Lies in trad in het klooster moest ze een kloosternaam aannemen en kreeg daartoe een lijst warin alle mogelijke namen alphabetisch waren vermeld. Ze begon vooraan maar vond alle namen te heilig of te zoet. Tot ze, bijna aan het einde, bij Wendelina kwam.
Zij heriinerde zich het havenslepertje Wendelin die in haar jeugd de schepen uit de Ruhrhavens op stroom bracht.
Zoals de Wendelin de schepen op de juiste koers zette, zo wilde zij als religieus mensen helpen de weg naar God te vinden.
Zij vond de symboliek zo mooi dat ze Wendelina tot kloosternaam koos.
Dat ze de nacontrole op de verkerde weg zette deerde haar niet.
"Als die man mij gevraagd had om op te staan had ik het echt wel gedaan hoor! maar de arme man had denk ik nog nooit een non in het wild gezien en dat is toch niet mijn probleem!".
Plaats van handeling, de stuurhut op mijn ouderlijk schip die een open verbinding had met de woning erachter.
"Schipper dan u bent u nu ingeklaart en willen wij even een nacontrole houden".
Met deze woorden overhandigde de Nederlandse douane ambtenaar de door hem nagekeken en gestempelde papieren aan mijn vader en wenkte twee mannen op de boot die vervolgens ook de stuurhut in kwamen.
Wij waren leeg opgevaren naar Orsoy om kolen te laden voor Baalen Weezel.
Uiteraard hadden we opvarig een pakket genoemen, maar wij hadden nog nooit nacontrole van de Hollanders gehad.
Dit ging fout aflopen, want alles stond nog keurig in de drankkast en daar was dus niets meer aan te redden.
Nu waren vier van de zeven zussen die mijn vader heeft gehad ingetreden in het klooster. Eén daarvan Zr Wendelina, (tante Lies) was een paar maanden met verlof uit de missie en was die reis bij ons aan boord. Op hetgeen ook haar ouderlijk schip was en waarop ze ook geboren was. Haar hobby was het maken van rozenkransen, die dan weer verkocht werden en zo het missiewerk ondersteunden.
Zr Wendelina was wel bij de tijd maar is altijd haar habijt en sluier blijven dragen. Zo ook op deze reis, en terwijl wij in de stuurhut druk waren, zat zij in de kamer op het meest comfortabele plekje rozenkransen te maken.
"De Baas" ging met Pa mee de roef in en de beide anderen gingen een met mijn broer de machinekamer en de ander met mij het vooronder in. Wij konden gerust zijn, daar was niets te vinden, maar dat het "achterop" hommeles zou zijn was onvermijdelijk.
Maar toen er in het vooronder niets gevonden was en wij naar achteren liepen zag ik tot mijn stomme verbazing mijn vader lachend afscheid nemen van de abmbtenaar en zijn beide secondanten stapten ook op de boot en de nacontrole was voorbij.
Wat bleek:
Toen de ambtenaar met de borst vooruit de woonkamer binnen kwam verwachtte hij alles, maar niet een kloosterzuster in vol ornaat die in een hoekje van de kamer op een krukje rozenkransen zat te maken en de man met haar allerliefste glimlach begroette.
Voor de vorm heeft hij hier en dar nog even in een kast gekeken en was zó weg.
En waarom tante Lies op dat ongelukkige krukje zat?
"Ja" zei ze later " ik had al gezien dat jullie in dat kastje de sterke drank bewaarden.
Toen ik hoorde van "nacontrole" dacht ik, oh dan zal het wel geen kwaad kunnen als ik eens breeduit voor dat kastje ga zitten, misschien schrikken ze wel van me".
Ja ja je moet er maar op komen maar het werkte dus wel!
Overins misschien leuk om op dit forum te meldem;
Toen tante Lies in trad in het klooster moest ze een kloosternaam aannemen en kreeg daartoe een lijst warin alle mogelijke namen alphabetisch waren vermeld. Ze begon vooraan maar vond alle namen te heilig of te zoet. Tot ze, bijna aan het einde, bij Wendelina kwam.
Zij heriinerde zich het havenslepertje Wendelin die in haar jeugd de schepen uit de Ruhrhavens op stroom bracht.
Zoals de Wendelin de schepen op de juiste koers zette, zo wilde zij als religieus mensen helpen de weg naar God te vinden.
Zij vond de symboliek zo mooi dat ze Wendelina tot kloosternaam koos.
Dat ze de nacontrole op de verkerde weg zette deerde haar niet.
"Als die man mij gevraagd had om op te staan had ik het echt wel gedaan hoor! maar de arme man had denk ik nog nooit een non in het wild gezien en dat is toch niet mijn probleem!".
Re: Smokkel, fraude en andere zaken.
Mooi verhaal ! Kap. Spok.
Ook Arie en Velasquez bedankt.
Hartelijke groet van K.T.
Verhalen zijn soms mooier dan foto's!
Ook Arie en Velasquez bedankt.
Hartelijke groet van K.T.
Verhalen zijn soms mooier dan foto's!
-
velasquez
Re: Smokkel, fraude en andere zaken.
Ken mij nog herinneren dat de Velasquez niet de volle last samen met de Torvi 400 ton achter de Njord hangen en met grote snelheid de Rijn vaarden en dan heb je alles nodig om het schip op koers te houden en heb je geen tijd om aandacht aan de nacontrole te besteden.
Maar die kwamen toch en vader die deed iets tijdens het sturen door te zorgen dat er een golf naast de roef liep en dat zagen ze wel in dit ken niet maar na enige malen zowel stuurboord als bakboord geprobeerd te hebben waagden zij de gok en lieten de boot op zij vallen maar helaas dat bootje kwam op en de golf terecht kwakte bij de roef tegen de kont en toen vlogen de ruiten uit de stuurhut en de reling werd door het klipanker eraf getrokken en de heren dropen af.
Wij schrokken uiteraard naar wat na navragen bleek dat deze nacontrole dienst geen enkel bevoegdheid had om een schip tot stilstand te brengen.
Wat zijn en of waren de bevoegdheden van dit soort diensten, zij moeten er op toezien dat de accijns wetten worden nageleefd.
Wat dan inhoud dat er accijns word geheven over de teveel ingevoerde goederen en omdat u dit illegaal heeft gedaan krijgt u daar een boete voor.
Ik heb altijd interesse gehad voor wet en regelgeving en daaruit voortvloeiende toen ik in november `73 een verbaal kreeg omdat er zich in de woning 5 liter drank stond wat volgens de ambtenaar verboden.
Nu dat is niet zo, om het verhaal beknopt te houden dit heb ik op een rechtszaak aan laten komen in Duisburg en wat ik al wist.
Dat heb ik glansrijk gewonnen en de douane kon alle kosten betalen.
En toen maar ook heden alle staten van de EU erkennen elkaar accijnsheffingen voor reeds in gebruik genomen goederen.
Onwetendheid van de belagende maakt van de belager een machtig persoon en dat ken je wel aan een Duitser over laten.
gr.BB
Maar die kwamen toch en vader die deed iets tijdens het sturen door te zorgen dat er een golf naast de roef liep en dat zagen ze wel in dit ken niet maar na enige malen zowel stuurboord als bakboord geprobeerd te hebben waagden zij de gok en lieten de boot op zij vallen maar helaas dat bootje kwam op en de golf terecht kwakte bij de roef tegen de kont en toen vlogen de ruiten uit de stuurhut en de reling werd door het klipanker eraf getrokken en de heren dropen af.
Wij schrokken uiteraard naar wat na navragen bleek dat deze nacontrole dienst geen enkel bevoegdheid had om een schip tot stilstand te brengen.
Wat zijn en of waren de bevoegdheden van dit soort diensten, zij moeten er op toezien dat de accijns wetten worden nageleefd.
Wat dan inhoud dat er accijns word geheven over de teveel ingevoerde goederen en omdat u dit illegaal heeft gedaan krijgt u daar een boete voor.
Ik heb altijd interesse gehad voor wet en regelgeving en daaruit voortvloeiende toen ik in november `73 een verbaal kreeg omdat er zich in de woning 5 liter drank stond wat volgens de ambtenaar verboden.
Nu dat is niet zo, om het verhaal beknopt te houden dit heb ik op een rechtszaak aan laten komen in Duisburg en wat ik al wist.
Dat heb ik glansrijk gewonnen en de douane kon alle kosten betalen.
En toen maar ook heden alle staten van de EU erkennen elkaar accijnsheffingen voor reeds in gebruik genomen goederen.
Onwetendheid van de belagende maakt van de belager een machtig persoon en dat ken je wel aan een Duitser over laten.
gr.BB
Re: Smokkel, fraude en andere zaken.
Mijn moeder (ook een Touw,Kees) was niet moeilijk.Toen ze de rekening van het cameraboxje in Lobith moest tonen en anders een boete zou krijgen,smeet ze het toestelletje overboord.De ambtenaar vond dat toch jammer,zo‘n antiek apparaatje,maar ze wilde toch de boete niet betalen.Jammer,dat men bij het tauschen in de Ruhr geen rekening kreeg.In Antwerpen kon ze de boete van 500 Bfr.door het overboord gooien van een halve fles bessenjenever niet ontlopen.
Groeten,Arie.