Herinneringen van "teerkwast".

Alles over binnenscheepvaart
Wrijfhout
Berichten: 8843
Lid geworden op: 30 dec 2004 17:24

Herinneringen van "teerkwast".

Bericht door Wrijfhout »

Onlangs meldde zich een nieuw lid aan onder de naam TEERKWAST, daarachter zit Bart Wernke. Al snel bleek dat veel forumleden hem wel kennen. Teerkwast liet al gauw van zich horen en ventileerde zijn herinneringen in diverse onderwerpen. Die herinneringen werden met enthousiasme begroet maar dreigden verloren te gaan door plaatsingen in verschillende onderwerpen. Om kort te gaan: Bart en ik hebben contact gezocht en afgesproken dat hij zijn memoires naar mij doorstuurt waarna ik de zaak voor hem op een rijtje zet en van foto's voorzie, vooral uit zijn familiealbum en aangevuld uit mijn archief.

Bart en ik wensen jullie veel leesplezier,

gr. Harry

Jonge jaren...

Mijn naam is Bart Wernke, toen ik in 1950 geboren werd voer mijn vader bij schipper Piet Zwaans op de Risico van M.G. Verschuren, hij zat met dat schip voornamelijk in de Rijnvaart. In mijn jeugd voeren we vooral op de Maas, dat was op een kempenaar. Toen ik geboren werd lagen mijn ouders met het schip in Heesselt, dat is een dorpje aan de Waal, tegenover Rossum en St. Andries. Daar woonden mijn grootouders. Opa was stoker op een van de vele steenfabrieken langs de Waal.

Afbeelding
Opa en oma Wernke

Ik ben tot mijn vierde jaar bij hen gebleven. Mijn vader heeft ook nog als machinist op een steenfabriek gewerkt, hij reed op een locomotiefje waarmee hij de lorries met klei uit de uiterwaarden haalde.

Afbeelding
De Waal en zijn uiterwaarden nabij Rossum. Een zwaar behangen sleep is bezig aan zijn klim naar boven. Op de rivier wemelt het nog van ten anker liggende vissermannen.

Toen pa zeventien jaar was is hij als enige van de twaalf kinderen gaan varen. Opa heeft mijn vader toen met paard en wagen naar Tiel gebracht waar de rijnsleepboot Progressus van Roel van den Bosch al op de nieuwe leerling-stuurman lag te wachten, dat was een boot die nog met stoomtractie voer. Daar werd hevig afscheid genomen, want vergis je niet, een retourreis Rotterdam - Mannheim duurde in die jaren twee maanden. Als de sleep 4 kilometer per uur liep zei de kapitein: "We gaan goed vooruit stuur..."

Afbeelding
Temidden van vier andere sleepboten ligt de Progressus in de Ruhr. Buitenop ligt de Lean II van Van Riemsdijk, daarnaast de Sarina Dora eveneens van Van Riemsdijk, dan de Progressus van Van den Bosch, de Theodora van De Jong en helemaal binnenin de Irma.

Vervolgens voer hij op de oude Logi van de 'Steenkolen'. Later is mijn vader op de 's-Hertogenbosch met kapitein Smit gaan varen, ook een stoomsleepboot.

Afbeelding
De Logi was de tweede sleepboot waar Wernke sr. op kwam te varen...

Na een paar boten stapte mijn vader over op het sleepschip Wihenco van Hiemstra, die schreef van Heusden. Dat was een schip van net geen 70 meter bij 9.20 meter. Het was 1018 ton groot. Daar heeft hij in de oorlog nog een hachelijk avontuur op beleefd. Ze lagen in de haven van Neuss. Toen kwamen er Engelse vliegtuigen die hun bommen boven de haven afgooiden. Pa is toen snel onder een bolderkast gekropen en heeft z'n eigen achter de bolders opgerold. Toen het bombardement voorbij was kon hij de splinters en bomscherven van het dek vegen; dan heb je wel geluk gehad. Ondanks de oorlog werd toch nog vaak met kolen gevaren. Daar kon je wel wat mee doen want niemand had brandstof. Als ze ergens in de buurt van een boerderij ten anker lagen werd de roeiboot vol kolen geladen die ze dan probeerden te ruilen tegen melk, vlees of aardappels, net wat de boer had. Dat was niet zonder gevaar want als de Duitsers je snapten was je de sigaar. Die voeren met snelboten en kwamen soms zomaar onverlicht en onverwacht opduiken. Dat gebeurde ook op pa z'n laatste reis op de Wihenco. Ze komen leeg aanvaren in Papendrecht en daar komt een Duitse 'Schnellboot' die de schipper en de matroos kwam zeggen dat ze de volgende dag voor acht uur van boord moesten zijn: "Das ist ein Befehl!" Toen zijn ze met man en macht bezig geweest om met de roeiboot alle spullen van boord te halen en aan de wal op te slaan. 's Nachts zijn pa en de schipper terug gegaan en hebben de standpijpen van de wc's doorgezaagd. De volgende morgen om acht uur zat de Wihenco onder water. Als de Duitsers degenen te pakken zouden hebben gekregen die dat hebben geflikt dan had ik waarschijnlijk niet bestaan. Achteraf was dat wel slim van die schipper want op het laatst van de oorlog hebben de Duitsers een hoop schepen vernield, maar de Wihenco niet, die hoefde alleen maar worden gelicht en de standpijpen dicht gelast. Terwijl anderen eerst moesten repareren kon Hiemstra al weer varen.

Naar de Risico en overgestapt op de Willem 1...

Daarna kwam pa op de al eerder genoemde Risico. Dat was een sleepschip van 1610 ton, in 1901 gebouwd door Ruijtenberg in Waspik. Lang 86.40 meter en 10.30 meter breed, het had 12 ruimen. Op de Risico heeft mijn vader zijn patent tot Mannheim gehaald, maar ook de benodigde Duitse kanaalpatenten, die was je toen nog nodig.

Afbeelding
Met de Risico werd veel cokes vervoerd...

Weer later is mijn vader schipper geworden bij Willem Maas uit Stein. Dat kwam omdat schipper Piet Zwaans van de Risico vond dat mijn vader ook zijn andere papieren om schipper te worden moest halen. Daarover waren ze het niet met elkaar eens en zo is pa bij Maas terecht gekomen waar hij schipper op de Willem 1 is geworden. Deze Willem Maas had een zand- en grindbedrijf, maar ook vijf schepen, daarnaast was hij scheepsbevrachter in Maasbracht.

Afbeelding
Trechters van Maas in Stein...

Zijn schepen droegen alle de naam Willem, gevolgd door een nummer: 1 t/m 5. De eerste, de Willem 1, was een 'vette' sleepkempenaar, die was 576 ton groot. De Willem 2 was ook een sleepkempenaar, nog met een open stuurbak en een liggend haspel. Met dit schip voer Maas zelf ook wel eens, meestal grind naar Stein. De Willem 3 was een klipper met een zelflosinstallatie, schipper was ene Le Sage. Een andere bekende verschijning was de stoomsleepboot Willem 4 die in de havendienst in Stein voer en verhuurd was aan de staatsmijnen. Hij sleepte de schepen die op de palen lagen te wachten naar de laadkade, ook die van Van Driel. Deze sleepboot is bij mijn weten nooit gemotoriseerd en heeft tot het laatst op stoom gevaren. De Willem 5 was weer een kempenaar, een geveegd schip, in Schiedam gebouwd, die laadde een stuk minder, hij was 481 ton groot. Op dat schip voer de oudste van de twee zonen van Maas, hij heette Philip, maar iedereen noemde hem Flip. Bij die Flip heb ik nog een poosje als matroos gevaren, dat was voor hij ging trouwen. Later is hij in Maasbracht aan de wal gegaan en een café begonnen. Mijn vader kwam dus op de Willem 1. Toen het nog een sleepschip was heeft hij er veel grind mee gevaren. Later werd het schip bij Driessen in Roermond omgebouwd tot motorschip.

Afbeelding
De Willem 1 beneden de sluis van Maasbracht, kort nadat hij was omgebouwd van sleep- naar motorschip. Op het voordek staat mijn zus Ruth.

Er kwam een nieuwe theehut op en het schip kreeg een koproer. In de machinekamer werd een 165 pk GM met 'varken' gezet. Afgeladen liep het schip 8 kilometer! Haast hadden we toen nog niet zo... Met dit schip vervoerden we van alles: kolen naar Givet, basaltblokken van Engis naar de Deltawerken, zout van Hengelo naar Kwaadmechelen, ureumfosfaat naar Windmill, erts naar Cockerill in Ougrée en ga zo maar door. Die basaltblokken voor de deltawerken werden met een kabelbaan in zee gestort kan ik me nog herinneren...

Afbeelding
Het Rijnschipperspatent van pa...

wordt vervolgd
"Het forum is net een lopend buffet; je neemt wat je lekker vindt en wat je niet lust laat je liggen..."
hydra
Berichten: 1151
Lid geworden op: 02 mei 2006 21:59
Locatie: utrecht

Re: Herinnering van TEERKWAST

Bericht door hydra »

Bart en Harry,

Mooi initiatief. Hoewel mijn herinneringen van latere tijd zijn is het lekker lezen zo.

gr. marco
recht zo die gaat
Jan Stolp
Berichten: 2240
Lid geworden op: 30 dec 2004 21:55
Locatie: IJlst

Re: Herinnering van TEERKWAST

Bericht door Jan Stolp »

Die stoomsleepboot Willem IV is er nog steeds ,dat is de huidige Rosalie.Nog steeds onder stoom .
Groet Jan
Wrijfhout
Berichten: 8843
Lid geworden op: 30 dec 2004 17:24

Re: Herinnering van TEERKWAST

Bericht door Wrijfhout »

INTERMEZZO

Afbeelding
De haven van Stein begin jaren zestig. Op de achtergrond is de stoomsleepboot Jacoba bezig met het verhalen van een leeg schip. Dat was de latere Willem IV. Maas had de sleepboot naar zijn vrouw vernoemd, maar omdat het administratief gezien makkelijk was alle schepen in eigendom van dezelfde naam te voorzien kreeg de boot omstreeks 1965 de naam Willem IV. Destijds was er nog zoveel drukte dat meerdere parlevinkers een boterham verdienden aan de schipperij.

Afbeelding
De Willem IV die zoals Jan Stolp al schreef vandaag de dag nog steeds bestaat onder de oorspronkelijke naam Rosalie.
(Bron: De geschiedenis van de s.s. Rosalie)

gr. Harry
"Het forum is net een lopend buffet; je neemt wat je lekker vindt en wat je niet lust laat je liggen..."
Wrijfhout
Berichten: 8843
Lid geworden op: 30 dec 2004 17:24

Re: Herinnering van TEERKWAST

Bericht door Wrijfhout »

Afbeelding
Duisburg, Eisenbahn Hafen. Deze foto, uit de tijd dat mijn ouders elkaar leerden kennen, laat verschillende Nederlandse sleepboten zien. Op de voorgrond ondermeer de Baroma en de Beta. Er naast de Franz Friedrich.
Vasco schreef:Op de tweede rij ligt buitenop de Wilma en ernaast de Gerard van Schless. Tegen de wal ligt de Thead van Beekman. Machine en ketel van die boot zijn verwijderd en hij lag hier als woon-werkschip, Beekman was vertegenwoordiger van Wisura motorolie en hij was makelaar in schepen, mijn vader zei dat het de vroegere Westerbouwing was, sleepboot of passagiersschip?
Aanvullende informatie met dank aan Ger Rigter!


KINDERJAREN

Ons familieleven zit een beetje gecompliceerd in elkaar. Mijn vader heeft mijn moeder na de oorlog in de Ruhr ontmoet, waar ze op de schippersbeurs werkte, hij was toen vijfentwintig jaar. Dat was puur toeval want moeder kwam daar niet vandaan, oorspronkelijk woonde ze in Stettin, dat ligt nu in Polen, maar destijds was het de derde Duitse zeehaven en lag in de deelstaat Pommeren. Toen kwam de oorlog en Stettin werd nadat de Duitsers de Krieg verloren hadden door de Russen bezet. Mijn moeder en haar familie moesten voor de Russische bezettingsmacht uniformen naaien, dat kwam omdat mijn opa een confectieatelier had. Als dank werden de vrouwen geslagen en verkracht... Het gelukte het gezin om te vluchten naar het eiland Rügen, dat ligt in de Oostzee voor de kust van Mecklenburg Vor-Pommern. Na de oorlog lag het in de Oost-Zone en dat had verstrekkende gevolgen nadat in 1961 het IJzeren gordijn definitief dicht ging en er geen vrij verkeer meer mogelijk was tussen de Oost- en de Westzone.

Afbeelding
Moeder Eva Luske in haar jonge jaren...

Mijn moeder was aanvankelijk getrouwd met een rechercheur van wie ze zwanger raakte en een dochter kreeg. Dat huwelijk liep al snel stuk en ze scheidde van hem. Dat meisje is bij haar grootouders gebleven en later naar haar ex-man gegaan. Mijn vader is in 1949 met Eva Luske getrouwd. Toen ze niet lang daarna met het schip in Mannheim lagen is mijn moeder met de trein naar haar ouders gereisd om haar kind op te halen, want dat is altijd de bedoeling geweest. Ze heeft het meisje in een heel grote tas verstopt en toen ze terug wilde reizen is ze bij het instappen gesnapt omdat het kind begon te huilen. Moeder is gearresteerd en ze heeft het meisje moeten achterlaten in het toenmalige Oost-Duitsland. Toen het dertien jaar was is het alsnog gelukt haar met valse papieren naar het westen te smokkelen en Ruth is in 1956 of 1957 bij ons aan boord gekomen. Nadat ik later bij een ander ging varen is zij tot het laatst bij pa als matroos aan boord gebleven. Op zevenenvijftig jarige leeftijd moest hij wegens ziekte aan de wal, mijn ouders zijn destijds in Stein gaan wonen. Na mij zijn er nog een broer en een zusje geboren. Toen mijn broer Henk acht, mijn jongste zus Anneke zeven en ik negen jaar was, zijn we in Amsterdam op het internaat Prinses Beatrix aan de Van Hallstraat gekomen. Daar deed je in vier jaar acht klassen, je ging twee keer per jaar over. Hard werken was het wel, van 's morgens zeven uur tot 's avonds zessen. Op het internaat zaten vierhonderd schipperskinderen, ongeveer net zoveel jongens als meisjes. Dat internaat zat in een oud koloniaal gebouw. Toen ik er kwam liepen de zusters nog in van die pinguin-uniformen... We maakten drie keer per dag de wandeling naar de Willem de Clercqschool aan de Brouwersgracht 278, dat was best een flinke tippel.

Afbeelding
Een schoolfoto uit 1963, rechts mijn broer Henk, Anneke in het midden en de andere ben ik.

En dan die dikke vette lepel levertraan bij elke warme maaltijd, die vergeet ik nooit. Het woord TUCHT werd op school met hoofdletters geschreven. Als er iemand iets misdaan had kreeg de hele zaal straf. Je lag er met dertig man op één zaal en die dertig jongens moesten dan op blote voeten stil op de gang staan. Dat kon soms uren duren. Maar wat deden wij dan? Langs de trappen waren van die heerlijke brede leuningen waarlangs je prachtig naar beneden kon roetsjen. Dat ging veel te mooi natuurlijk en we werden steeds onvoorzichtiger. Het kon niet uitblijven: een van ons beroerde een soort brandbel die op de eerste verdieping hing. Toen klonk het oorverdovend door het overigens doodstille gebouw: "Beng, beng, beng..." De gevolgen bleven niet uit, we mochten op onze blote voeten naar het speelplein verhuizen.
Op dat plein waren we vaak aan het voetballen, dan konden we in elk geval geen ruzie maken met de 'stadsers'. Dat was altijd water en vuur: 'stadsers' en 'schippers'. Als een voetbal van ons per ongeluk over de schutting ging, die om het internaat was gebouwd, kregen we hem in twee stukken terug. Daarna konden de buren een stenenregen verwachten... Als één van ons straf had en op zaal werd opgesloten probeerde die langs de regenpijp weer naar buiten te komen. Soms werd je opgesloten in het kolenhok, dat deed ook dienst als gevangenis! Warm water, daar hadden ze op het internaat nooit van gehoord. 's Zomers en 's winters, je moest je eigen altijd wassen met koud water. Zulke dingen vergeet je nooit. Ook niet dat we met onze blaaspijp probeerden pijltjes in de keuken te schieten. Dat ging zo: boven in de hoge vensters van de keuken zaten van die schuine klapramen. Als je goed mikte dan schoot je daar je pijltje naar binnen, tegen het plafond en als je geluk had stond jouw pijltje recht omhoog in de pudding...
Naar boord gaan in de weekends was er voor ons niet bij, wij gingen alleen in de grote vakantie naar boord. Dat kwam omdat onze ouders meestal naar België voeren en zelden in Amsterdam lagen in het weekend. Daar bleef je ook niet voor liggen, welnee, als je leeg was ging de kar op gang en dan was het wegwezen. Kun je je voorstellen dat wij raar stonden te kijken dat een van de jongens op onze zaal op vrijdagmiddag al stond te huilen als zijn ouders niet op tijd waren om hem op te halen. Die voeren op een beunschip en lagen ieder weekend in Mokum. Toen mijn schooljaren om waren kwam ik bij pa aan boord om het schippersvak te leren. Maar toch, toen ik zeventien was vond hij het beter dat ik bij een ander aan boord ging, en zo gebeurde het ook.

wordt vervolgd
"Het forum is net een lopend buffet; je neemt wat je lekker vindt en wat je niet lust laat je liggen..."
Andre

Re: Herinnering van TEERKWAST

Bericht door Andre »

Hoi Bart,

Prachtig verhaal met heel mooie foto's.
Wacht op vervolg...

Groetjes Andre
Wrijfhout
Berichten: 8843
Lid geworden op: 30 dec 2004 17:24

Re: Herinnering van TEERKWAST

Bericht door Wrijfhout »

Afbeelding
Sluis Lith waar de benedendeur de Willem 1 door een bizar mankemant bijna onder water drukte.

Domme pech...

Eerst nog een paar herinneringen aan de tijd op de Willem 1.
Door domme pech is dat schip aan zijn moderne salonroef en nieuwe stuurhut gekomen. Op een kwade dag voeren we de sluis van Lith in en pa zette net als altijd de motor in de achteruit om de gang er uit te halen. Op het moment dat we bijna stil lagen en pa het toerental terug wilde nemen en de motor in z'n vrij wilde zetten gebeurde er niks, dat wil zeggen de motor bleef gewoon achteruit draaien en de Willem ging met een gangetje terug de sluis uit. Ondertussen liet de sluismeester, die geen zicht had op de schepen in de kolk, de benedendeur zakken. Wij probeerden nog om het schip op een draad af te stoppen maar die brak af alsof het een touwtje was. Toen voltrok zich een kleine ramp; de sluisdeur kwam neer op de stuurhut en drukte die compleet in elkaar. Door het gewicht van de stalen sluisdeur werd de achterboeiing bijkans onder water gedrukt. Ondertussen had mijn vader zich in de machinekamer laten vallen waar hij het draadje van de regulateur heeft doorgeknipt zodat hij de motor kon stoppen. Gelukkig maakte de buurman zoveel herrie dat de daardoor gealarmeerde sluiswachter de deur niet verder liet zakken, maar trok hem direct weer op. Daardoor kwam de Willem 1 net op tijd weer omhoog en konden we de schade opnemen. Niet alleen de stuurhut was aan gort, maar ook het stuurwerk. Zelfs de tanden van het kwadrant onder de stuurhut waren kapot. Een sleepbootje heeft ons boven de sluis gebracht. De oorzaak van het ongeluk zat hem in het tussen een geleidewieltje klem gelopen draadje van de regulateur.

Afbeelding
Op een werf in Eisden (B) werd de schade van de Willem 1 hersteld en kreeg het schip een salonroef en werd de Stork ingebouwd.

Afbeelding
Een reclamefolder van Stork scheepsmotoren uit de zestiger jaren, toen een degelijk Hollands product.

We zijn voor reparatie naar de werf in Eisden geweest, daar werd een nieuwe salonroef geplaatst en een teakhouten stuurhuis. De GM ging er uit en daarvoor in de plaats kwam een Stork van 235 pk bij 1000 toeren per minuut. Nu liepen we op stil water afgeladen 12 kilometer, het schip was nog steeds niet vooruit te branden. Als we Weurt uitgingen en Tiel binnen liepen hing het water van Weurt nog aan onze kont, bij wijze van spreken... De GM kwam in de Willem 5, in die kempenaar stonden twee van die karren.
Na deze verbouwing werden we samen met de Willem 3 en 5 verhuurd aan de Hollith in Stein.

Afbeelding
De Willem 5, uitgerust met 2 GM's van 165 pk waarvan één afkomstig uit de onfortuinlijke Willem 1.

Dat bedrijf maakte uit mijnslakken grondstoffen voor de bouw. Het spul dat wij laadden was erg licht, eigenlijk was het mijnafval wat in de wegenbouw maar ook in beton werd verwerkt. Altijd deklast zetten, de luiken op de kant op de den en maar tremmen en zorgen dat voor- en achterin zoveel mogelijk werd geladen om maar genoeg mee te nemen. We losten in Rotterdam in de Spaansepolder bij Kwaaitaal, die verwerkte het korrelige spul in de broodjesvloeren. Het was natuurlijk vlak na de oorlog en er werd volop gebouwd, revolutiebouw... In die jaren heb ik in Rotterdam heel de Eemhaven zien graven. Wij losten daar bij Durabouw, daarna altijd leeg terug naar Stein. Dan weer naar Amsterdam en Halfweg, of naar Bredero Beton in Zuilen. Altijd lange dagen, om vier uur op en door zolang het licht was. Twee dagen wachten voor een van de Maassluizen was heel gewoon...

wordt vervolgd

Afbeelding
Twee dagen voor Sambeek was heel gewoon...
"Het forum is net een lopend buffet; je neemt wat je lekker vindt en wat je niet lust laat je liggen..."
Gert Schouwstra
Berichten: 4579
Lid geworden op: 28 okt 2006 21:24
Locatie: Sneek
Contacteer:

Re: Herinneringen van TEERKWAST

Bericht door Gert Schouwstra »

Wat een prachtig verhaal gaat dit worden, ga zo door.
Ter aanmoediging een kaart van Sambeek, enkele jaren later.
Afbeelding
Gert
- Varen is leven. -
Op mijn website https://aa-planadvies.nl/ vind je alles over mijn bedrijf.
Wrijfhout
Berichten: 8843
Lid geworden op: 30 dec 2004 17:24

Re: Herinneringen van TEERKWAST

Bericht door Wrijfhout »

Afbeelding
"Die zie we nooit meer, terug..." Dat werd gedacht toen met de Willem 1 een reis chrome-erts aangenomen werd naar Hannover. Een lang traject met veel lage bruggen. Op die route werd ondermeer de beroemde waterkruising in Minden gepasseerd waar het Mittellandkanaal over de Weser gaat.

Waagstuk...

Op een goede dag neemt pa een reis chrome erts aan van Rotterdam naar Hannover. Dat was een mooi eind het Mittellandkanaal op. Berucht om zijn lage bruggen. Nou wil het geval dat wij met de geladen Willem al moesten afbreken en we zouden leeg komen tussen de twee laagste bruggen, dat beloofde wat. Tegen Maas zeiden ze: "Die Willem zie je niet meer terug..."

Afbeelding
Willem Maas en pa Wernke tijdens het beoefenen van hun gezamenlijke hobby: musiceren...

Afijn wij hebben in de Vulcaanhaven geladen en gingen op weg naar boven. Die 235 Stork pk's hadden we toen wel nodig, ik denk dat die 'ooivevaar' er nog nooit zo hard aan heeft moeten trekken. We zijn bij Wesel naar binnen gegaan en verder gevaren over het Lippekanaal. Zo noemden we toen het huidige Wesel-Dattelnkanaal. Verder over het Mittellandkanaal. Ik denk dat we wel 900 bruggen zijn gepasseerd, voor mijn gevoel had iedere 'Bauer' daar z'n eigen brug. We kwamen zonder problemen in Hannover en werden daar gelost. De bedoeling was dat we driehonderd meter verderop ijzer voor Antwerpen gingen laden, maar ja die brug... Goede raad was duur, toen heeft die ouwe 350 ton water in het schip gepompt. Verdeeld over ruim één en drie. De Willem 1 was een kempenaar met drie ruimen. Het middelruim moest droog blijven om te voorkomen dat we zouden kenteren. Daarom moesten in ruim één en drie de buikdenningen er gedeeltelijk uit om alle mogelijke gaatjes dicht te maken zodat ruim twee droog bleef. Gaatjes dicht, buikdenning weer dicht en pompen maar. Toen we eindelijk diep genoeg lagen was het: handjes vouwen en heel voorzicht achteruit varen naar de laadplaats. Dat ging gelukkig allemaal goed, en toen pompen om het water weer buitenboord te krijgen. Dit was een heel listige onderneming, één verkeerde golf en de Willem was gekapseisd. In tegenstelling tot de voorspellingen is de Willem toch terug gekomen.

wordt vervolg

Afbeelding
De Willem 1 na de verbouwing in Eisden in Roermond bij Driessen waar het eerder van sleep- tot motorschip werd omgebouwd.
"Het forum is net een lopend buffet; je neemt wat je lekker vindt en wat je niet lust laat je liggen..."
Wrijfhout
Berichten: 8843
Lid geworden op: 30 dec 2004 17:24

Re: Herinneringen van TEERKWAST

Bericht door Wrijfhout »

Afbeelding
Rotterdam - Nassauhaven, de plek waar veel bovenboten ligplaats kozen, dicht bij de sleepagenten aan de Feijenoordkade. Hier stapte Bart Wernke voor zijn eerste reis aan boord van de Simon Cornelia

Op eigen benen...

De geschiedenis herhaalt zich. Toen ik een jaar of zestien was vond mijn vader dat ik het vak bij een ander moest leren, wij zaten meestal op de Maas en bij een vreemde zou ik in een ander gebied gaan varen. Net als pa kwam ik op een sleepboot. Die ouwe bracht mij persoonlijk naar Rotterdam, ik weet nog dat we met de tram over de Willemsbrug reden. Aan de Nassaukade lag de Simon Cornelia van Siem Boksteijn, een omgebouwde stoomsleepboot met 500 pk Stork met straalbuis.

Afbeelding
De Simon Cornelia, oorspronkelijk een stoomsleepboot, hier al gemotoriseerd en gemoderniseerd.

Om te slepen waren er drie strangen, de schroef draaide in een straalbuis wat flink wat extra pk's opleverde. We voeren voor de Nederlandse Particuliere Rijnvaart-Centrale. Dat was veel werk naar de Ruhr maar ook wel naar boven, Mannheim en zo. Op deze boot heb ik het slepen wel geleerd. Je kon zien dat het een stoomboot was geweest. We hadden op het voordek zelfs nog een vliegenkastje. Later is er een moderner stuurhuis en een kleine roef op gekomen. Ik woonde in het achteronder, een achterroef was er niet. Het was met kraalschroten betimmerd en er waren twee kooien. Daarna kwam ik bij Cor Hogerhuis op de Alcor 2, een boot met een 550 pk direct omkeerbare M.W.M., we zaten veel op Zeeland maar voeren ook wel naar boven. Voor van den Akker deden we soms bergingswerk.

Afbeelding
De Alcor 2 van Cor Hogerhuis vaart hier op de Waal bij Druten.

Vervolgens kwam ik bij Geert Rigter op de Meeuw. Voor een bovenboot was dat een raar vaartuig. Een scherp schip met een lange tunnel. Er stond een oude direct omkeerbare M.W.M. van 990 pk in die was afgesteld op 600 pk. Ik weet het nog goed: als de M.W.M. startte lagen we na een kwartier nog te schommelen... Maar trekken dat ie deed, als de Meeuw z'n best deed trok hij de strangen boven water. Die boot was echt sterk, wij trokken de grote jongens van Damco en Van Ommeren. Met de Damco's gingen we vaak naar Wesseling en Leverkusen. Ook sleepten we de Gobo wel eens, dat was een vreemd schip. Eigenlijk was het een overmaatse dekschuit met z'n lengte van bijna 98 meter en een breedte van ruim 15 meter. Het ding wat in Amerika als tanklichter voor de marine gebouwd. Het was een enorm zwaar slepend schip, met de Meeuw hebben we er verschillende reizen mee naar de Kupferhütte in de Ruhr gemaakt. Wat mij ook goed bijgebleven is dat zijn de keren dat we met de Meeuw gingen tornen op een vastgelopen schip. Dat was scheren met het water aan dek en met de bijl in de hand bij de beting. Mocht het fout gaan dan moest je met één klap van de bijl de sleepdraad kapotslaan. Dat hoopte je dan maar... Na de Meeuw kwam het sleepschepen tijdperk.

wordt vervolgd

Afbeelding
De Meeuw van Gerrit Rigter was een voormalig visserijinspectie schip met de naam Laman de Vries. In de laatste dagen van de oorlog werd het door de Duitsers in Harlingen tot zinken gebracht. Rigter liet van het casco bij Leenman in Zwolle een rijnsleepboot maken.
"Het forum is net een lopend buffet; je neemt wat je lekker vindt en wat je niet lust laat je liggen..."
Plaats reactie